We hebben een hondje geadopteerd. Het is dus eigenlijk een tweedehandsje. Hij is al 13 jaar en hééél lief, hij heeft alleen 1 manco: het beestje wil niet alleen zijn. Nog geen kwartier. Ook niet in de auto. Behalve een hondje hebben we nu dus ook een probleem.
Of een challenge, als je het met een moderne blik bekijkt.
Het verhaal wat er aan vooraf gaat is wel heel droef.
Hij werd als puppy op een markt in Polen gekocht. Toen is hij mee naar Frankrijk gekomen. Hij had vanaf het begin verlatings-angst, maar bij zijn gezin was er altijd wel iemand thuis (bedrijf aan huis, kinderen, een moeder) dus was het nauwelijks een onderwerp. Maar in die 13 jaar zijn de kinderen groot geworden en studeren inmiddels in Bordeaux. En in april 2019 verongelukte zijn baasje. Het bedrijf hield daarmee op te bestaan. En de moeder ging buiten de deur werken. En toen was Dzeki, want zo heet hij (spreek uit als Jacky), opeens hele dagen alleen… Voor een hondje met verlatingsangst is dat vrijwel het slechtste wat je kan overkomen, en ook voor de mensen die van hem houden en ook voor de huisraad, het meubilair, enzovoort.
Dus nu is hij bij ons, aan het Lac de Veronne. Hij doet het geweldig in zijn nieuwe omgeving, hij went – ondanks zijn hoge leeftijd – snel aan een nieuw ritme, een nieuwe taal, een nieuwe familie (hij is heel aardig tegen poes Klein). Dus nu is de situatie ongeveer als volgt: als je Margot ziet lopen, zie je in haar kielzog een zwart keeshondje (meestal, soms loopt hij een andere kant op). En mochten we een keer weggaan, dan hebben we oppas voor de paarden, en dus ook voor Dzeki.