Je krijgt een plattegrondje van het gebied waar sporen te vinden zijn. Op de foto hierboven, die ik deze winter maakte op de oever van het Lac de Veronne, zie je de afdruk van een hert.
Wanneer je diersporen in de natuur herkent, ga je opeens veel meer zien. Dan weet je ook wie of wat er ’s nachts om je tent heeft rond gescharreld (of iets verderop).
Op onze wandelingen vinden we dikwijls sporen van dieren en beestjes die hier in het wild leven; ook dankzij de goede neuzen van Borre en Bloos (onze honden).
Het is heel leuk om dasputjes te ontdekken (en een feestje als je ook de dassenburcht vindt…)
Of poep van een wild zwijn (en dan plotseling tussen de jonge zwijntjes staan). Of wanneer je veren van bijvoorbeeld een koereiger op de grond ziet liggen, om te kijken of hij ten prooi viel aan een roofvogel of een vos (spoiler: hun plukmethode is verschillend). En soms kruisen we per ongeluk het pad van een ree of een marter…
Voor onze gasten hebben we informatie klaar liggen, plus een kaartje van het gebied waar sporen te vinden zijn van bijvoorbeeld:
- Das
- Vos
- Ree, damhert, edelhert
- Wild zwijn
- Wezel, hermelijn
- IJsvogel
- Hop
- Wielewaal
- Boomklever
- Aalscholver, koereiger
- Specht
- Roofvogels en uilen
- Hagedis (reptiel)
- Hazelworm (hagedis zonder pootjes)
- Slangen (alleen de adder is giftig)
- Salamander (amfibie)
- Kreeftjes, vissen, kikkers
- Vlinders en libellen
Soms in de vroegte met de pony’s en paarden zien we ook wel reeën, héél soms een wild zwijn in de verte, of een hermelijn. In de avondzon zag ik eens een vos het paardenweiland doorkruisen. En op een nachtelijk wandelingetje kwam een das me tegemoet. Maar één van de ontroerendste momenten was in de winter, terwijl het zachtjes begon te sneeuwen. Ik stond te midden van de paarden zodat de vijf hertjes verderop me niet in de gaten hadden. Toen de sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden begonnen ze vrolijke bokkesprongen te maken en gingen uitbundig spelen met elkaar.
Een van de spannendste momenten echter was toen we laatst langs een bosrand wandelden en er tussen onze voeten opeens iets bewoog, en nog iets, en nog iets… bleken we per ongeluk midden tussen allemaal jonge everzwijntjes te staan die juist wat voorjaarszon probeerden op te vangen. De moeder, in de struiken, viel ons niet aan, maar rende weg als afleidings-tacktiek. We konden de honden gelukkig terugroepen en bij ons houden. Eenmaal thuis realiseerde ik me hoeveel geluk we hebben gehad: én van die kleine zwijntjes van zo dichtbij kunnen zien, en dat de moeder niet haar kinderen ging verdedigen door aan te vallen. Vermoedelijk vond ze 2 mensen en 2 honden een te grote groep.
Maar niet alleen zoogdieren hebben onze aandacht, aantrekkelijk ook is de flora hier op het terrein waar op hun beurt beeldschone vlinders op afkomen
